Hieronim Feicht urodził się 22 września 1894 r. w Mogilnie na Kujawach (woj. poznańskie), ochrzczony został cztery dni później[1]. Jego ojciec – Stanisław był murarzem, matka – Martyna Michalska –  pochodziła ze wsi. Miał braci: Romualda i Leonarda. W latach 1901–1904 uczęszczał w rodzinnej miejscowości do szkoły podstawowej z językiem wykładowym niemieckim (Volksschule). Następnie rozpoczął naukę gimnazjalną w Małym Seminarium Księży Misjonarzy na Nowej Wsi w Krakowie. Kontynuował ją na Kleparzu i Stradomiu. Maturę zdał w 1914 r. w Państwowym Gimnazjum nr V w Krakowie (świadectwo z 18 czerwca 1914 r.). Do zgromadzenia został przyjęty 9 października 1909 r. na Kleparzu, śluby zaś złożył 1 listopada 1912 r. na Stradomiu. W latach 1914–1918 w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy odbył studia filozoficzno-teologiczne. W Testimonium emensi Studii Theologici, wystawionym przez prefekta studiów – ks. Konstantego Michalskiego (późniejszego rektora UJ), widnieją same oceny valde bene i eminenter. Święcenia mniejsze Feicht otrzymał 21 marca 1915 r., subdiakonat – 24 czerwca 1916 r., diakonat – 21 grudnia 1916 r., kapłaństwo zaś otrzymał 24 czerwca 1917 r. z rąk ks. bpa Adama Sapiehy, w katedrze na Wawelu. Już jako dwunastolatek akompaniował na organach w czasie nabożeństw szkolnych, w seminarium był curatorem cantus, zaś w czasie studiów teologicznych muzycznie kształcił się u Bolesława Wallek-Walewskiego (organy, fortepian i teoria).

Po święceniach kapłańskich do września 1918 r. pracował przy kościele na Kleparzu, potem do marca 1919 r. pomagał w kościele na Nowej Wsi i uczył języków: łacińskiego, polskiego i niemieckiego w tamtejszym gimnazjum. Następnie do czerwca 1919 r. pracował w kościele pw. św. Krzyża w Warszawie. Od 1 lipca 1919 r. do 31 sierpnia 1926 r. przebywał we Lwowie, jako prefekt Małego Seminarium Arcybiskupiego, nauczyciel śpiewu i religii we lwowskich gimnazjach: od 1919 r. uczył śpiewu i religii w VI Gimnazjum Męskim na Łyczakowie, tam też w latach 1923–1925 prowadził Sodalicję Mariańską, w 1921 r. uczył religii w Szkole im. Kl. Tańskiej, był także katechetą w III Gimnazjum we Lwowie. W latach 1919–1922 pobierał naukę we lwowskim konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego. Był studentem klasy kompozycji u Mieczysława Sołtysa, uczył się historii muzyki i form muzycznych u Bronisławy Wójcikówny. Poza tym studiował także organy, generałbas i kontrapunkt. W 1921 r. podjął studia muzykologiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, pod kierunkiem Adolfa Chybińskiego. Specjalizował się tam w dziedzinie staropolskiej twórczości muzycznej. 7 marca 1925 r. obronił doktorat z filozofii w zakresie muzykologii, na podstawie dysertacji Kompozycje religijne Bartłomieja Pękiela. Od kwietnia 1925 r. do września 1926 r. był starszym asystentem przy Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.W roku akademickim 1925/1926 wykładał 2 godziny tygodniowo muzykę kościelną na Wydziale Teologicznym lwowskiego uniwersytetu.

Od września 1926 r. do sierpnia 1927 r. był dyrektorem Niższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy (prywatnego gimnazjum misjonarzy) w Wilnie. Tu uczył religii, rysunku, historii. Od października 1927 r. do czerwca 1928 r. studiował chorał gregoriański we Fryburgu w Szwajcarii, pod kierunkiem Piotra Wagnera. W latach szkolnych 1928–1930, z nominacji Kuratorium Krakowskiego Okręgu Szkolnego, był dyrektorem prywatnego gimnazjum misjonarzy w Krakowie. Jednocześnie uczył teorii i historii muzyki w krakowskim Konserwatorium Muzycznym oraz wykładał muzykologię, śpiew kościelny i teologię moralną w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy i propedeutykę filozofii w misjonarskim gimnazjum. Na wniosek Zbigniewa Drzewieckiego, Grzegorza Fitelberga, Ludomira Różyckiego, Kazimierza Sikorskiego, Józefa Turczyńskiego i Karola Szymanowskiego, od 1 września 1930 r. do sierpnia 1932 r. był na stanowisku profesora (z nominacji Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego – Sławomira Czerwińskiego) Wyższej Szkoły Muzycznej Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Tu z początku wykładał 21 godzin tygodniowo, a od stycznia 1931 r. – 15 godzin. 16 grudnia 1930 r. ministerstwo WR i OP zwróciło się także do ks. Feichta z prośbą o nadzór nad działem muzycznym Państwowych Zbiorów Sztuki na Zamku Królewskim w Warszawie. 29 stycznia 1932 r. Ministerstwo WR i OP mianowało ks. Feichta członkiem Komisji Reorganizacyjnej Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie, ale 11 marca tego samego roku, na własną prośbę, Feicht został zwolniony z obowiązków w komisji. 22 czerwca 1932 r. minister mianował ks. Feichta członkiem Rady Naukowo-Artystycznej. Pismem z 16 września 1932 r., znów na własną prośbę, ks. Feichta z dniem 31 sierpnia 1932 r. został zwolniony ze stanowiska profesora Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie.

Po reorganizacji warszawskiej uczelni przez ministra Janusza Jędrzejewicza, Feicht został kierownikiem prywatnego gimnazjum księży misjonarzy w Bydgoszczy. Od września 1932 r. do sierpnia 1934 r. był przełożonym domu i administratorem parafii pw. św. Wincentego a Paulo, prowadził budowę monumentalnego kościoła i sprawował pieczę nad małym seminarium. 30 stycznia 1933 r. Kuratorium Poznańskiego Okręgu Szkolnego zatwierdziło ks. Feichta na stanowisku dyrektora prywatnego gimnazjum księży misjonarzy w Bydgoszczy. Po opuszczeniu Bydgoszczy w 1934 r., przez trzy miesiące był na stanowisku dyrektora bursy im. Abrahamowiczów we Lwowie, po czym od grudnia 1934 r. do czerwca 1935 r. przebywał na zdrowotnym urlopie w Zakopanem-Olczy. Od lipca 1935 r. przez kilka miesięcy przebywał w Łyskowie (pow. Wołkowysk), po czym od 1 listopada 1935 r. podjął wykłady z muzykologii, historii Kościoła i patrologii w ITKM na Stradomiu oraz uczył teorii muzyki w Krakowskim Konserwatorium Muzycznym, zajęcia tam prowadził do 1939 r.

Okres okupacji, do końca czerwca 1945 r., spędził w misjonarskiej parafii w Zakopanem-Olczy. Tutaj, w tajnym nauczaniu, uczył góralską młodzież języka łacińskiego i początków języka francuskiego, a także harmonii, form muzycznych i historii muzyki. Od lipca 1945 r. przebywał w Krakowie, na Stradomiu. Nie przyjął oferowanego mu stanowiska prorektora Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Krakowie i stanowiska profesora zwyczajnego muzyki kościelnej, gdyż na przełomie czerwca i lipca 1945 r. prof. Chybińskiemu wyraził gotowość podjęcia pracy na Uniwersytecie Wrocławskim[2]. 17 października 1945 r. w Warszawie wygłosił przemówienie na uroczystości związanej z przeniesieniem serca Fryderyka Chopina.

30 stycznia 1946 r. Rada Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Wrocławskiego zaprosiła ks. Feichta na uniwersytet, w charakterze zastępcy profesora. W 1946 r. (luty) Feicht osiadł we Wrocławiu, gdzie był organizatorem duszpasterstwa na Oporowie przy kościele św. Anny[3]. 15 marca 1946 r., pismem rektora Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, ks. Feicht został przyjęty w charakterze zastępcy profesora katedry muzykologii przy Wydziale Humanistycznym. Od 15 marca 1946 r. do 30 sierpnia 1952 r. prowadził tam wykłady z muzykologii[4]. Od 23 września 1948 r. uczył jako adiunkt przy Katedrze Historii Sztuki Wydziału Humanistycznego, w wymiarze 30 godzin tygodniowo. Habilitował się na uniwersytecie w Poznaniu w dniach 1–2 lipca 1946 r., broniąc rozprawy Ronda Fryderyka Chopina. W latach 1946–1947 występował na lokalnej antenie radiowej, przed programem ogólnopolskim, prowadząc audycje muzyczne. W maju 1948 r., na polecenie prezydenta Wrocławia – Bronisława Kupczyńskiego, rozpoczął starania w ministerstwie o utworzenie we Wrocławiu Wyższej Szkoły Muzycznej. 1 listopada 1948 r. stanął na czele nowo utworzonej placówki. W 1949 r., z dniem 1 stycznia został jej pierwszym rektorem, urząd ten piastował do 31 sierpnia 1951 r. Otrzymał nominację na drugą trzyletnią kadencję, ale poprosił o zwolnienie z niej, m.in. dlatego, że w 1951 r. dojeżdżał z wykładami z historii muzyki na Uniwersytet Warszawski. Innym powodem ustąpienia były napięcia i rozgrywki personalne na uczelni. Został zatem mianowany Dziekanem Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury we wrocławskiej PWSM. W sierpniu 1952 r. Feicht zrezygnował z uczenia w szkolnictwie artystycznym. W okresie wrocławskim był członkiem zarządu uczelnianego (uniwersyteckiego i PWSM) komitetu obrońców pokoju, członkiem wrocławskiego komitetu miejskiego obrońców pokoju. W tym charakterze wygłosił szereg przemówień oraz udzielił szeregu wywiadów w prasie i w radiu. Od 1947 r. współpracował z Wojewódzkim Wydziałem Kultury i Sztuki, rozwinął szeroką akcję umuzykalniającą na terenie szkół średnich, zawodowych i wojska (około 80 koncertów prowadzonych osobiście i szereg prelekcji przygotowanych dla innych wykładowców). W tym okresie przejściowo uczył śpiewu kościelnego we wrocławskim Seminarium Duchownym[5]. 31 sierpnia 1952 r. ks. Feicht opuścił Wrocław.

W 1952 r. osiadł w Warszawie przy parafi św. Krzyża. Dnia 1 września 1952 r. został zatrudniony w charakterze kontraktowego zastępcy profesora w Katedrze Muzykologii przy Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W roku akademickim 1952/1953 r. miał wykłady w Krakowie na UJ. Od marca 1953 r., w związku ze śmiercią A. Chybińskiego, dojeżdżał także z wykładami w pełnym wymiarze godzin na Uniwersytet Poznański. Wykłady prowadził tam do czerwca 1955 r. W 1954 r., uchwałą z dnia 25 września, Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki przyznała ks. Feichtowi tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1 października 1954 r. pracował na stanowisku samodzielnego pracownika nauki przy Katedrze Muzykologii na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował też w Podkomisji Sekcji Historii Sztuki Polskiej Akademii Nauk. W 1956 r. władze uniwersyteckie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego powierzyły Feichtowi zorganizowanie Instytutu Muzykologii Kościelnej przy Wydziale Teologicznym. Od 1 września 1956 r. był kierownikiem Zakładu Muzyki Religijnej. Przez następne 10 lat prowadził tam wykłady i seminaria. Dnia 6 marca 1956 r. przez ministra kultury i sztuki został mianowany członkiem komisji funduszu popierania twórczości muzycznej (obok G. Bacewiczównej, K. Sikorskiego, W. Lutosławskiego, Z. Mycielskiego i T. Szeligowskiego). W 1957 r. założył i objął kierownictwo Ośrodka Dokumentacji i Inwentaryzacji Zabytków Muzycznych w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1958 r. objął funkcję kierownika Katedry Historii Muzyki Polskiej w Instytucie Muzykologii przy Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Uchwałą z 8 maja 1961 r. Rada Państwa powołała Feichta na stanowisko profesora zwyczajnego w Uniwersytecie Warszawskim. W 1962/1963 r. prowadził zajęcia z kontrapunktu staroklasycznego w PWSM w Warszawie. We wrześniu 1964 r. ks. Feicht przeszedł na emeryturę. Instytut Muzykologii UW uhonorował go księgą pamiątkową Studia Hieronymo Feicht septuagenario dedicata.

Ks. prof. Hieronim Feicht zmarł na raka 31 marca 1967 r. Mszę pogrzebową odprawiono 4 kwietnia w kościele św. Krzyża w Warszawie. Mszy przewodniczył ks. bp Bronisław Dąbrowski, kazanie wygłosił ks. Karol Mrowiec. Obrzędy pogrzebowe prowadził ks. bp Jan Obłąk. Ciało złożono w grobowcu zgromadzenia, na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie udział wzięli m.in. przedstawiciele PAN, UW, KUL, ATK, Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Ks. Feicht w swym życiu brał udział w wielu kongresach i sesjach naukowych, m.in.: w Praskiej Wiośnie (1948), w Międzynarodowym Kongresie Mozartowskim w Wiedniu (1956), w Kongresie Hymnologicznym w Lüdenscheid (1959), w Międzynarodowym Kongresie Chopinowskim w Warszawie (1960) czy w IX Międzynarodowym Kongresie Muzykologicznym w Salzburgu (1964). Brał udział w sesjach organizowanych przez PAN: Odrodzenia (1953), Pomorskiej (1958). Aktywnie uczestniczył w IX Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich (1963). Przewodniczył corocznym sesjom naukowym Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.

Po wojnie, w sierpniu 1945 r., został mianowany przez ministra Kultury i Sztuki członkiem Komisji Programowej Szkolnictwa Muzycznego, rozwiązanej 30 września 1948 r. Był też członkiem Państwowej Muzycznej Rady Wydawniczej przy Polskim Wydawnictwie Muzycznym w Krakowie (rozwiązanej w 1948 r.). W latach 1947–1949 należał do zarządu Dolnośląskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 14 maja 1948 r. był współpracownikiem Komisji Muzykologicznej Polskiej Akademii Umiejętności. W roku 1948/1949 był członkiem komitetu wykonawczego Roku Chopinowskiego. 14 stycznia 1953 r. Prezydium Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich przyjęło Feichta na członka zwyczajnego ZKP. W latach 1955–1956 był wiceprezesem ZKP. 20 stycznia 1953 r. Polskie Wydawnictwo Muzyczne powierzyło ks. Feichtowi kierownictwo redakcji Wydawnictwa Dawnej Muzyki Polskiej. 31 marca 1953 r. został nominowany na członka Komitetu Redakcyjnego Wydawnictwa Monumenta Musicae in Polonia przy Polskiej Akademii Nauk. W 1955 r. został członkiem Komitetu Organizacyjnego Roku Mozartowskiego w Polsce – planowanego na 1956 r. 21 lutego 1957 r. minister kultury i sztuki powołał ks. Feichta na członka komisji stypendialnej ds. przyznawania stypendiów zagranicznych w dziedzinie muzyki i choreografii. 20 marca 1957 r. został Członkiem Rzeczoznawców Muzykologii przy sekcji Studiów Uniwersyteckich Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Od 18 kwietnia 1957 r. był członkiem rady ds. wydawnictw naukowych i źródłowych Państwowego Wydawnictwa Muzycznego. 21 lutego 1959 r. decyzją Konferencji Episkopatu Polski wszedł w skład Podkomisji Muzyki Kościelnej przy Komisji Liturgicznej Episkopatu Polski. Od roku 1960 był członkiem Rady Naukowej Towarzystwa im. Fryderyka Chopina (TIFC – współpraca od 1953 r.), zaś od 1963 r. członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN. Od 1963 r. kierował wydawnictwem źródłowym Antiquitates Musicae in Polonia. Od 1964 r. był członkiem rady naukowej Instytutu Sztuki PAN. Należał także do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Towarzystwa Naukowego KUL.

Za swoją szeroką działalność, obejmującą wiele dziedzin życia, otrzymał sporo nagród i odznaczeń. Należą do nich: Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929 r.); Złoty Krzyż Zasługi (wraz z odejściem z rektorstwa wrocławskiej PWSM w 1951 r.); Medal X-lecia PRL (17 stycznia 1955 r.); Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 lipca 1955 r.); Nagroda ZKP za całokształt twórczości (1961 r.); Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1964 r.); Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego (1966 r.).

Na Uniwersytecie Warszawskim u ks. prof. H. Feichta doktoryzowali się m.in.: Mirosław Perz, Krzysztof Biegański, Danuta Idaszak, Paweł Podejko, Bohdan Muchenberg. Studia magisterskie ukończyli u Feichta w Poznaniu: Włodzimierz Kamiński, Jan Weber, Ludwik Bielawski, Adam Chmielewski, Stefan Hadryś, Mirosław Perz, Danuta Idaszak. Spośród doktorantów, w latach sześćdziesiątych doktorat u Feichta zrobiła m.in. Krystyna Wilkowska-Chomińska[6]. W Instytucie Muzykologii Kościelnej KUL, pośród 19 magistrantów ks. Feichta znaleźli się: Jan Chwałek, Jerzy Pikulik, Edward Hinz, Henryk Ostrzołek, Kazimierz Pasionek, Zdzisław Bernat, Ireneusz Pawlak, Bolesław Bartkowski, Zbigniew Rogala, Józef Ścibor. Doktoryzowali się: Karol Mrowiec, Jerzy Pikulik, Jan Chwałek.

W kościele św. Krzyża w Warszawie, w kaplicy MB Częstochowskiej wmurowano tablicę upamiętniającą postać ks. Feichta, który przez piętnaście lat pracował w tym kościele. W 1999 r. decyzją Walnego Zebrania Muzykologów zainicjowano Konkurs Związku Kompozytorów Polskich na prace naukowe z dziedziny muzykologii o Nagrodę im. Księdza Profesora Hieronima Feichta. Głównym inicjatorem nagrody był profesor Mirosław Perz (asystent i doktorant ks. Feichta).

W dniach 5 maja do 30 czerwca 2006 r., Muzeum Ziemi Mogileńskiej w Mogilnie z siedzibą w Chabsku, zorganizowało czasową wystawę Hieronim Feicht 1894–1967. Niestrudzony kapłan i muzykolog. Oficjalnej inauguracji towarzyszyła sesja wspomnieniowa o ks. Feichcie oraz odsłonięcie tablicy pamiątkowej zamieszczonej na rodzinnym domu. Zarówno we Wrocławiu jak i w Mogilnie istnieją ulice imienia Hieronima Feichta.

 
ks. dr Wojciech Kałamarz CM, Muzyka u misjonarzy, Kraków 2009, str. 453-459