Msze Święte: 6.00 7.00 7.30 8.00 9.00 12.00 16.30 17.00 18.00 19.00

     Święto Ofiarowania Pańskiego jest obchodzone w Kościele od IV wieku jako liturgiczne wspomnienie ofiarowania Jezusa w świątyni na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela, kiedy za czasów Mojżesza w Egipcie wyginęli pierworodni synowie pogan. Ponieważ, według Prawa żydowskiego, każdy syn pierworodny był uważany za wyłączną własność Boga (Wj 12,2) dlatego w czterdziestym dniu po urodzeniu należało zanieść dziecko do świątyni w Jerozolimie, złożyć je w ręce kapłana, a następnie wykupić symboliczną opłatą. Z obrzędem religijnym ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się również ceremonia „oczyszczenia” matki dziecka, która po porodzie uważana była za nieczystą. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli jej nie pozwalało na to ubóstwo, to przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi.

     Głównym przesłaniem Święta Ofiarowania Pańskiego jest prawda, że pojawienie się Chrystusa w świątyni kończy czas kapłaństwa Starego Przymierza. W Nim i przez Niego rozpoczyna się nowe Kapłaństwo i nowa, najważniejsza i najdoskonalsza Ofiara, którą On sam zapoczątkowuje ofiarując się Ojcu Niebieskiemu. Od VII wieku ze świętem zaczęto łączyć zwyczaj procesji ze świecami na pamiątkę spotkania Świętej Rodziny z Symeonem, który wziął w objęcia małego Jezusa aby nazwać Go „światłem na oświecenie pogan”. W ten sposób co roku uświadamiamy sobie, że Chrystus Pan jest naszym światłem, że bez Niego bylibyśmy wszyscy w najgłębszych ciemnościach niewiedzy i śmierci.

     W Polsce święto Ofiarowania Pańskiego jest tradycyjnie nazywane świętem Matki Bożej Gromnicznej. W ten sposób został podkreślony maryjny charakter święta w celu ukazania Maryi jako tej, która „sprowadziła” Chrystusa-Światło na ziemię i która nas tym Światłem broni od wszelkiego zła jako nasza najpotężniejsza Orędowniczka przed tronem Boga. Dlatego w Polsce często brano do ręki poświęcone gromnice  w obliczu różnych niebezpieczeństw. Niegdyś po powrocie z kościoła do domu gospodarz zapaloną świecą błogosławił swoje pole, obejście, zwierzęta w stajni, a potem płomieniem robił znak krzyża nad drzwiami i oknami domu oraz na głównej belce stropu izbowego. Tradycyjnie gromnice przechowywało się  nad świętym obrazem, wiszącym na ścianie. Z zapaloną gromnicą wychodziło się naprzeciw kapłanowi niosącemu Najświętszy Sakrament do chorego domownika, a w chwili śmierci wkładało się ją do ręki konającemu. W czasie burzy i gromów stawiało się zapaloną gromnice w oknie lub przed obrazem Najświętszej Maryi Panny, a gdy w pobliżu wybuchał pożar, wynosiło się ją przed dom, modląc się o oddalenie niebezpieczeństwa. Matkę Bożą Gromniczną od dawna uważano również za opiekunkę zagród i ludzi, chroniącą ich przed napadami wilków. Często przedstawiano Najświętszą Maryję jak zapaloną gromnica odpędza od chat ludzkich wygłodniałe wilki, które pod koniec zimy przybliżały się do osad ludzkich.