ks. Józef Zawitkowski bp

 

 
Uroczystość Wszystkich Świętych

Ap 7,2-4.9-14; Ps 24; 1 J 3,1-3; ; Mt 5,1-12

1 listopada 2004 rok

 

 
Tęsknię  do  ponadwiecznych

 

 

Kochani moi!

 
Dzień Wszystkich Świętych

jest radosną uroczystością.

Dziś Bóg jest uwielbiony

w swoich Aniołach

i w swoich Świętych.

Dzisiejsze moje świętowanie

jest podobne do mego życia.

Jest w nim trochę radości,

ale więcej

zamyślenia o ponadwiecznych.

Pójdę dziś na cmentarz,

zaniosę kwiaty,

złożę je na grobach

moich bliskich i kochanych.

Zapalam znicze, modlę się,

płaczę, milczę

i zamyślam się nad sobą

na ziemi Wszystkich Świętych.

Po co ci ludzie niosą te kwiaty?

Przecież umarli nie czują.

Po co ci ludzie zapalają znicze?

Przecież umarli ani w dzień,

ani w nocy, nie widzą.

Tyle krzyżów na mogiłach żołnierzy.

Wielkie grobowce w Alejach Zasłużonych.

Sarkofagi w podziemiach kościołów.

Bogate i piękne narodowe nekropolie.

Coraz w nich ciaśniej i dziwniej.

Marmurowe pomniki ludzi

bogatych i biednych,

kiedyś wierzących i bezbożnych.

Jak ja dziwnie wyglądam

z tą wiązanką chryzantemów,

na ziemi

gdzie groby są mych Ojców.

Tu zbierają pieniądze

na remont pomników,

tam na modlitwę za zmarłych.

Dam po dwa polskie złote

jednym i drugim,

ale co to można zbudować,

albo co wymodlić za te dwa polskie złote?

Zachodzi słońce,

coraz wyraźniej widać w mroku

cmentarne światła,

szeleszczą liście opadłe,

cichutko szumią drzewa

jakąś żałobną melodię,

deszcz płacze.

Co ja tu robię?

Po co ja tu przyszedłem?

Szukam miejsca,

gdzie mnie położą.

Czy przyjdzie ktoś

na mój pogrzeb?

Niech tylko przemówień

nie głoszą.

Niech mi nie życzą strasznie:

Niech ci ziemia lekką będzie.
Nie składajcie mi też

sztucznych kwiatów na grobie,

bo będę straszył.

A w ogóle, jeśli życie moje

ma się skończyć trumną,

pogrzebem i grobem,

to nie warto żyć.

Boję się śmierci,

bo nie wiem czy to jest duszno,

czy ciemno, i czy boli?

Więc nie wiem,

czy kochać życie,

czy uciec od niego?

Stracić życie dla innych,

czy je zachować dla siebie?

Boże, co ja tu robię?

O czym ja myślę?

Zapomniałem się,

w myślach się zgubiłem,

ja cmentarny wędrowiec.

Pewnie wszyscy patrzą na mnie.

Jak ja wyglądam bezbożny

na Ziemi Świętych.
Czymże ja jestem

przed Twoim obliczem?

Prochem i niczem.

Ale gdym Tobie

moję nicość wyspowiadał,

ja, proch,

będę z Panem gadał (A. Mickiewicz).

Kimże jest człowiek,

że o nim pamiętasz,

albo syn człowieczy,

że o nim masz pieczę.. (Ps 8,5).

Jestem mniejszym

tylko od Boga,

obdarzyłeś mnie czcią i chwałą

i dałeś mi władzę

nad dziełami rąk Twoich

O Boże, Boże, Panie nasz! (Ps 8,5-10)
Przenikasz i znasz mnie całego.

Znasz moje myśli

zanim słowo wypowiem.

Wiesz o moim spoczynku

i moim powstaniu.

Ty znasz wszystkie moje drogi.

Utkałeś mnie w łonie mej matki.

Dziękuję Ci,

żeś mnie tak cudownie stworzył (por. Ps 139).
Gdy byłem jeszcze

w łonie matki,

wezwałeś mnie po imieniu

i ukryłeś mnie w cieniu swoich rąk.

Stałem się z Twej woli

strzałą zaostrzoną

i ukryłeś mnie w swoim kołczanie.

To za mało - rzekł Pan,

żebyś był moim sługą,

będziesz Światłością

dla narodów (por. Iz 49,1-6).

Będę cię strzegł,

jak źrenicy własnego oka, (Pwt 32,10)

biedaku mój, Efraimie,

nieboraku mój, Jakubie (por. Iz 41,14).
Może wystarczy tych

pobożnych czułości,

bo dziś stoję jak Ezechiel

na cmentarzysku świata

i wiarę tracę, patrząc

na pole wyschniętych kości,

i nadzieję tracę,

czy odmieni się kiedyś

oblicze, tej Ziemi?
Czy te kości jeszcze ożyją?

Tchnę w was ducha

i ożyjecie na nowo.

Otworzę wasze groby

i wyprowadzę was z nich.

Tchnę w was mojego ducha

i będziecie żyć (por. Ez 37, 1-10).

Mocen jest Bóg

nawet z wyschniętych kości

wskrzesić sobie naród doskonały.

Zstąp Gołębico, twórczy Duch! (St. Wyspiański)

To jeszcze nie przywraca mi

wiary i nadziei

na lepsze życie,

bo jestem biedny jak Hiob.

Nagi na ludzkim śmietnisku,

obdarty ze czci i dobrego imienia.
Sfora psów mnie obsiadła

a wokół gromada złoczyńców (Ps. 22,17).

Nikomu już nie wierzę.

Boję się nie umarłych,

lecz żywych.

Zawiedli mnie nawet

przyjaciele moi.

Jednemu tylko wierzę.

On mnie nigdy nie okłamał.
Dotychczas znałem Go

tylko ze słyszenia,

teraz poznałem Go

własnymi oczami (por. Hi 42,5).
Wiem, że mój Wybawca żyje,

i jako ostatni powstawszy,

posadzi mnie obok siebie,

obroni mnie

i znów w ciele moim

będę widział Boga...

i będę patrzył

nie jak na obcego,

ale jak na tego,

za którym już tęskni

moje serce (por. Hi 19,25-27).

Nie umiem mówić o niebie

ludzkim językiem

i ludzkimi słowami.

Sercem czuję, że jest inny świat

uporządkowany Rozumem

zdobny Pięknem

i Dobrem.

Dlatego tęsknię do ponadwiecznych (Cz. Niemen).

Za świętym Pawłem,

tłumaczę się przed Wami

z bezradności mojej:

Ani oko nie widziało,

ani ucho nie słyszało,

ani serce człowieka

nie zdoła pojąć,

jak wielkie rzeczy

przygotował Bóg tym,

którzy Go kochają (I Kor 2,9).

Pośród wielkiej rzeszy zbawionych,

których nikt nie mógł przeliczyć,

szukam moich bliskich świętych.

Z nimi padam

przed tronem Baranka

i mówię: Amen.

Błogosławieństwo i chwała,

i mądrość, i dziękczynienie,

i cześć, i moc, i potęga

Bogu naszemu na wieki (Ap 7,12).

Wiem, że jestem z mułu ziemi

i w proch się obrócę,

ale nie wszystek umrę.
Przecież stworzony jestem

do nieśmiertelności

i noszę w sobie tchnienie Boga.

Bóg powiedział o mnie:
Ty jesteś moim synem,

Ja cię dziś zrodziłem (Ps 2,7).

Jestem dzieckiem Boga.

Jeszcze nie wiem kim będę?

Gdy się to objawi,

będę do Niego podobny

i zobaczę Go takim,

jakim jest...

i będę święty,

podobnie jak On jest Święty (por. 1J 3,1-3).

Osiem razy, dziś Pan Jezus w ewangelii

powiedział mi słowo: Błogosławiony!

Błogosławiony to taki,

o którym Pan Bóg i ludzie

mówią dobrze.

Błogosławić to znaczy

dobrze komuś życzyć,

a Bóg niech to spełni.

Mam tylu swoich błogosławionych,

których szukam

w niezliczonej rzeszy niebian,

o których dziś,

Chrystus nam przypomniał.

Ubodzy.

Mój ubogi Norwid,

bez feniga i bez grobu.

Sybiracy, Surka z getta

Tacy posiądą ziemię.

Smutni.

Smutna Mama księdza Popiełuszki.

Kto Jej łzy otrze?

Kto Ją pocieszy?

Cisi.

Cichutka, święta Matka Teresa z Kalkuty,

a taka głośna dobrocią.

Do takich należy

Królestwo Boga.

Szukających sprawiedliwości.

Męczennicy z Katynia

i z obozów zagłady.

Kiedyż doczekają sprawiedliwości?
Przyjdzie czas!

Zawołają kamienie!

Bóg jest Sprawiedliwy.

Miłosierni.

Moi miłosierni lekarze, pielęgniarki,

wolontariusze i obrońcy życia..

Ci dostąpią miłosierdzia.

Czystego serca.

Taki przystojny a święty,

Piotr Frassati, Augustyn Czartoryski.

Goretti, Kózkówna

i dziewczyny z Panieńskiej Góry.

Piękni i święci,

bo czystego serca.

Moi bohaterowie co czynili pokój:

Janusz Korczak, Traugutt,

Otto Schimek, Sucharski,

Mały Powstaniec z Podwala,

Nieznany Żołnierz

z Lwowskich Orląt

i żołnierze z Westerplatte.

Tacy posiądą ziemię.

Wszyscy

prześladowani za sprawiedliwość,

osądzeni niesprawiedliwością,

straceni w ludobójstwach,

co obmyli się we krwi Baranka.

Do nich należy Królestwo nieba.

I nie wiem czasem

czy do nich się modlić,

czy za nich się modlić?

Tylko nie mogę zrozumieć,

dlaczego ta ziemia,

przez którą przechodzili święci,

ziemia konsekrowana

krwią męczenników,

uświęcona modlitwą uczonych i prostych

stała się siedliskiem

nienawiści, kłamstwa,

przekupstwa, obrzydliwości i grzechu?

Do spowiedzi nam trzeba,

przed Wszystkimi Świętymi.

Dlaczego ludzie tak lubią

pokazywać cudze grzechy

i publicznie je osądzać?
Nie sądźcie,

a nie będziecie sądzeni (Mt 7,1).

Kto będzie następny od osądzenia?

Czasem wydaje mi się, panowie,

że grzechem innych,

chcecie usprawiedliwić swoje sumienia.

Nazwijmy wreszcie

grzech grzechem,

a świętość świętością!

Do spowiedzi mi trzeba,

bom grzeszny!

Wybawiciel mój żyje.

I stanie przy mnie jako ostatni obrońca.

Znam Go ze słyszenia,

ale poznam Go z widzenia (por. Hi 42,5).

Do Ciebie wołamy,

wygnańcy synowie Ewy.

Do Ciebie wzdychamy,

jęcząc i płacząc

na tym łez padole... (Ant. Salve Regina).

Tęsknię do ponadwiecznych (Cz. Niemen)

Zabierz mnie stąd, do ziemi,

gdzie jest wieczna wiosna,

gdzie nie ma grobów

i gdzie kwitną oliwki pokoju.
Gdzie Bóg otrze wszelką łzę

i płaczu już nie będzie,

i narzekania nie będzie,

bo dawne rzeczy przeminęły (por. Ap 21,4).

Marzysz ksiądz!

Nie!
Tam ja mam pałac

tam poza górami,

gdzie łzy nie płyną

wszystkie troski przeminą

tam mi mój Zbawca

koronę da (piosenka),

bo w domu Mego Ojca

jest mieszkań wiele.

Gdyby tak nie było

to bym wam powiedział (J 14,2).

A są w niebie kwiaty?

Są i wiecznie kwitną,

w ogrodach i na niebieskich polanach.

Są dla zakochanych,

bo w niebie są tylko

w Bogu zakochani.

A jest muzyka?

Tak, i to dobra.

Takiej ucho nie słyszało.

Tam jest tylu muzyków, solistów,

artystów i siedem chórów anielskich.

Na pewno nie ma diabelskiej muzyki.

To nie tu!

A są wesela?

Na szczęście nie ma.
Tam się nie żenią

ani za mąż nie wychodzą,

bo są jako Aniołowie Pańscy (por. Łk 20,35).

Za to wszyscy są zakochani w Miłości,

która się nie kończy.

I wszyscy są piękni,

bo do Pana Boga podobni.

Znów zabrnąłem w mówienie

o Niewypowiedzianym

i o Tym co jest Wiecznym Dopełnieniem (C.K. Norwid),

ale każdy z nas

ma w życiu kawałek nieba.

Chce je zatrzymać,

ale czas ucieka.

Dobrze jest we Wszystkich Świętych

zatęsknić do szczęścia bez końca

i do ponadwiecznych.

I pośród nas są święci.

Chciałby się człowiek czasem

w ich oczy zapatrzeć

i trochę pozazdrościć jak Mickiewicz.

 
Dziś Cię za stołem swym

Chrystus ugościł.

Dziś Anioł Tobie

niejeden zazdrościł...

Święta i skromna.

Ty spuszczasz oczy,

które Bóstwem gorą.

Jak Ty mnie swoją

przerażasz pokorą...

Ja bym dni wszystkich

roskosz za nic ważył,

gdybym dzień jeden

tak jak Ty przemarzył.

Więc tęsknię do Augustynowych nocy,

do Pawłowych zachwyceń

i do ponadwiecznych (Cz. Niemen).

Muszę być świętym.

Chcę być w niebie,

bo tam jest moja Matka.

Matka nas Wszystkich Wierzących.

Tylko, jak ja się zachowam,

gdy Ją spotkam?

Moje sieroce Wytęsknienie!

Co ja Ci powiem,

moja wypłakana i niespełniona Miłości?

Nic nie mów.

Tu się nie mówi,

tu się tylko wiecznie kocha,

bo tu już jest niebo.

 

Amen.